رئیسی، عصبانی و ناراحت است / او گرفتار وزرایی شده که مثل آش کشک خالهاند و باید حتما در دولت باشند
تاریخ انتشار: ۱ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۴۵۵۲۵۸
آفتابنیوز :
این روزها صحبتهای رئیسجمهور نشان میدهد که از وضعیت کنونی رضایت ندارد. از نگاه دولت با وجود تحریم ها کارهای زیادی برای پیشرفت کشور شده و بسیاری از مشکلات در حال حل شدن هستند اما منتقدان نه تنها اقدامات انجام شده را کافی نمی دانند بلکه معتقدند «با ضعیف ترین دولت جمهوری اسلامی مواجهیم» این توصیف قاعدتا به مذاق سیدابراهیم رئیسی خوش نمی آید بر همین اساس اخیرا در اظهارات جداگانه از مردودی خواص و برخورد جدی با یأسآفرینان صحبت کرد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
هدایت الله خادمی درباره انتقاد شدید رئیس جمهوری از خواص و مصادیق یأس آفرینی گفت: آقای رئیسی سال ۱۳۹۶ هم کاندیدای ریاست جمهوری بود و علاقه داشت رئیس دولت شود تا کاری برای کشور انجام دهد. او سال ۱۴۰۰ در جایگاه ریاست جمهوری قرار گرفت اما در واقع او گرفتار تیمهایی شد که در خوشبینانه ترین حالت می توان گفت شایستگی قرار گرفتن در مسئولیت های کلان اجرایی را نداشتند.
وی افزود: شعارهایی همچون ساخت یک میلیون مسکن در سال، ایجاد یک میلیون شغل در سال، افزایش ارزش پول ملی، تک رقمی کردن تورم و حل مشکل بورس در سه روز از جمله شعارهایی بود که کاندیداهای اصولگرا زمان انتخابات ریاست جمهوری مطرح کردند و آقای رئیسی هم آنها را وارد کابینه کرد و در مسئولیت های اجرایی سپرد چون بر این تصور بود که وقتی این افراد خودشان را در حد رئیس جمهور می دانند پس دولت سیزدهم با چند شخصیت در حد رئیس جمهور بهتر می تواند مشکلات کشور را حل کند.
این فعال سیاسی اصولگرا تأکید کرد: وقتی شایستگی مدیریتی نباشد طبیعتا اتفاقی نمی افتد و در هیچ زمینه ای کاری پیش نمی رود، در نتیجه اهداف و شعارهای انتخاباتی آقای رئیسی به منصه ظهور نمی رسد. در واقع آقای رئیسی فکر آن را نکرد که آن مباحث فقط شعارهای انتخاباتی بودند و معلوم نیست قابلیت عملیاتی شدن داشته باشند.
وی ادامه داد: آقای رئیسی چندین مرتبه اعلام کرد «مشکلات کشور را به تحریم گره نمی زند» پس انتظار داشتیم اتفاقات مثبتی در طول دولت سیزدهم رقم بیفتد اما تیمی با افراد محدود اطراف آقای رئیسی را گرفته اند، به طوری که اگر از یک وزراتخانه یا مسئولیتی برداشته شوند باید حتما در جایگاه مهم دیگری قرار بگیرند.
این تحلیلگر مسائل سیاسی اظهار کرد: امروز وزرایی اطراف آقای رئیسی هستند که در سطحی نیستند که بتوانند مشکلات کشور را حل کنند. ارزش پول ملی بسیار کاهش و تورم و رکود به شدت افزایش پیدا کرده است، سالی یک میلیون شغل که ایجاد نشد هیچ، برخی شغل های قبلی از دست رفتند. وضعیت ساخت سالی یک میلیون مسکن نیز که در هاله ای از ابهام قرار دارد. مجموعه اینها باعث می شود که بگوییم هیچ موردی وجود ندارد که دیگران از عملکرد دولت دفاع کنند.
خادمی با بیان اینکه امروز هیچ کس نمی تواند در هیچ بخشی اعم از اقتصادی، سیاست خارجی، اجتماعی و فرهنگی از عملکرد دولت دفاع کند، افزود: اگر آقای رئیسی امروز عصبانی و ناراحت است، شاید علتش این باشد که گرفتار کابینه ای شده که به اهداف انتخاباتی او و کشور ضرر می زند، در عین حال این افراد مثل آش کشک خاله می مانند که باید حتما باشند و آقای رئیسی نیز باید از همین ها استفاده کند.
منبع: سایت نامه نیوزمنبع: آفتاب
کلیدواژه: رئیسی دولت رئیسی دولت سیزدهم آقای رئیسی یک میلیون
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت aftabnews.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «آفتاب» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۴۵۵۲۵۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
طعنه سنگین هاشمیطبا به دولت رئیسی
به گزارش «تابناک» ، مصطفی هاشمی طبا در روزنامه شرق نوشت: مگر نه اینکه باید با حسن ظن با آدمها روبهرو شد و مگر اصل بر برائت نیست؟ مگر میشود مردم آدمهایی را انتخاب کنند که خوب نباشند و مراکز نظارتی آدمهایی را تأیید کنند که خوب نباشند؟
با تأیید اصل خوبی آدمها فقط میخواهیم ببینیم این وعدهها چه سرانجامی یافته است.
۱- ساخت چهار میلیون مسکن در چهار سال
۲- ایجاد سالانه یک میلیون شغل
۳- اصلاح نظام بانکی کشور
۴- تکرقمیشدن تورم
۵- توجه به معیشت و حقوق پزشکان و پرستاران
۶- اجرای خصوصیسازی واقعی
۷- استفاده از ۷۰ درصد ظرفیت خالی اقتصاد کشور
۸- مداخلهنکردن دولت در بازارها
۹- حل مشکل حاشیهنشینان
۱۰- نظارت دقیق در زنجیره تأمین، تولید و توزیع کالا
۱۱- جذابیتزدایی از سرمایهگذاری در حوزههای غیرمولد
۱۲- جلوگیری از هدایت سرمایهها به سمت بازار ارز، طلا و زمین
۱۳- اصلاح چندنرخیبودن ارز
۱۴- تولید نهادههای دامی مورد نیاز در داخل کشور
۱۵- قطع وابستگی سفره مردم به خارج
۱۶- وعدههای وزیر ارتباطات و فناوری (۶ مورد)
۱۷- وعدههای وزیر امور اقتصادی و دارایی (۵ مورد)
۱۸- وعدههای وزیر امور خارجه (۲ مورد)
۱۹- وعدههای دیگر وزرا چند ده مورد
البته فهرست وعدهها بسیار است و در نگاه اول هم میتوان آنهایی را که کلی گفته شده، غربال کرد؛ ولی برخی وعدهها آنقدر با استحکام لفظ و عدد دقیق گفته میشود که جای تردید باقی نمیگذارد. فقط از این تعجب میکنم که ظرفیت دهان ما تا چه اندازه بزرگ است که اینهمه امر مهم و با حجم وسیع در آن جای میگیرد.
اینکه میگویند آیا میتوان ظرفی پیدا کرد که هرچه در آن بریزیم، پر نشود، ظاهرا مصداق آن دهان ماست؛ مثلا دبیر مناطق آزاد چندی پیش گفتند که اماراتیها صد میلیارد دلار سرمایهگذاری در کیش میکنند و چینیها رقم بسیار بیشتر (البته عدد را هم گفتند) حال در ۱۴۰۳/۰۲/۰۹ مراسمی از بستههای امکان سرمایهگذاری در مناطق آزاد بهرهبرداری کردند. این کار مثل آن است که انسان نیازهای زندگی را ردیف کند و بگوید چه کسی حاضر است این کارها را برای من انجام دهد. این کار ایشان یعنی تکذیب همه سرمایهگذاریهایی که قبلا گفته بودند، بهعلاوه سرمایهگذار خود باید بداند چه کاری میخواهد بکند و نه آنکه بسته طرح به او بدهیم و بگوییم تشریف بیاورید و با مراسم رسمی و پردهبرداری این بستههای نهچندان مورد علاقه سرمایهگذاران را رونمایی کنیم. مگر نمیشود بدون پردهبرداری آنها را منتشر کرد. ظاهرا اصل بر پردهبرداری است و نه عمل.
یا جناب وزیر صمت در شهریورماه در حضور مقام محترم ریاستجمهوری گفتند صد هزار اتومبیل برقی در راستای کاهش آلودگی هوا تا پایان سال ۱۴۰۲ تولید و به مردم عرضه میشود. صرفنظر از اینکه با ۱۵ میلیون اتومبیل موجود درون بدسوز و سالی یک میلیون تولید اتومبیل درون بدسوز داخلی این وعده کمکی به تلطیف هوا نمیکند؛ ولی به هر حال بازشدن پای اتومبیل برقی به کشور خوب است؛ ولی آن صد هزار اتومبیل برقی کجاست؟
البته ما و مردم به شنیدن این وعدههای بیانتها عادت کردهایم و مردم هم باور ندارند که بتوان اینهمه کار انجام داد؛ ولی از نظر روانشناختی مردم دوست دارند وعدههای شیرین بشنوند و بههمیندلیل رأی آنها به هرکسی که بیشتر وعده کلان و شیرین بدهد، تعلق میگیرد. جالب است که نه رئیسجمهور، نه معاون اول و نه هیچکدام از وزرا توجهی به آینده کشور از لحاظ زیستمحیطی و زوال کشور از لحاظ زیربناهای تولیدی نکردهاند و این میرساند که اگر چند درصد به وعدههای خود اعتقاد داشتند، در این مورد کلا خود را عاجز میبینند و عدد صفر را در مقابل این کار گذاشتهاند. از طرفی پیچیدگی مسائل کشور به حدی رسیده است که ادعا برای حل آن جرئت بسیار میخواهد و ناگفته پیداست که این جرئت نمیتواند بر حسب تعقل باشد. متأسفانه تعریف مسائل و مشکلات کشور هم از سوی خوبان مشاغل و حکمرانی و هم از سوی منتقدان بهدرستی انجام نمیشود و حسب فریادهای روز اظهار نظر میکنند.
چه خوب است که مسئولان کلاهشان را قاضی کنند که واقعا قادر به چه کاری هستند و مردم هم کلاهشان را قاضی کنند که بدانند چه چیز دارند و چه چیز میتوانند داشته باشند. مسئولان جهاد تبیین را در شیرین نشاندادن حوادث یافتهاند و نه بیان واقعیتهای روز کشور که مردم به آنها آگاه شوند.
بحمدالله اینک کشور در دست خوبان افتاده است و ناخوبان پاکسازی شدهاند و به کناری رفتهاند. خوبان هم فکر میکنند روز عروسیشان است و برای یکدیگر نوشابه باز میکنند؛ هرچند خودشان در ضمیرشان اعتراف دارند کاری نمیتوانند انجام دهند، چه رسد به کارهای پیچیده زمینمانده که کارستان است و البته هرازچندگاه همین خوبان به این نتیجه میرسند که فقط خودشان خوب هستند و دیگر همفکران را طرد میکنند.
به نظر میرسد گروهی به این باور رسیدهاند که اینک «عروسی خوبان» است؛ همان خوبانی که وعدههایشان صرفا وعده است و اگر وعده نبود که به آن نمیگفتند «وعده». اگر خیلی فکر میکنند که روز عروسیشان است، به گفته سعدی روی آورند که فرمود: «محال است که هنرمندان بمیرند و بیهنران جای ایشان بگیرند»؛ ولی آنان «یعلمون ظاهر الحیوه الدنیا» هستند؛ درحالیکه گفته سعدی در تاریخ اثبات شده است؛ پس خوبان بدانند از زمره «و هم عن الاخره هم غافلون» نباشند. مغرور به امروز، «روز عروسی» نباشند. ما هیچکدام ابرمرد و قهرمان بیانتها نیستیم. اگر همان امت وسط باشیم و منصف، کارمان بیشتر پیش میرود. خوبان اندکی تواضع کنند و تجربه سه سال گذشته را مرور کنند و صادقانه بر خود ملاحظه کنند که کدام کار را میتوانند انجام دهند و بگویند. بیشازاین از آنها توقع نداریم.